کد مطلب:106695 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:144
[صفحه 383] از جمله نامه های امام (ع) به عبدالله بن عباس. (اما بعد، تو پیش از فرا رسیدن اجل نمی میری، و آنچه روزی نشده، به تو نمی رسد. و بدان كه روزگار دو روز است: یك روز به سود تو و روزی به زیان تو. براستی كه دنیا خانه ای است كه دست به دست می گردد، پس آنچه از دنیا به سود تو باشد به تو می رسد اگر چه ناتوان باشی، و از آنچه به ضرر تو است، هر چه نیرومند باشی نیز نمی توانی جلوگیری كنی.) این بخش از نامه های امام (ع) موعظه است. و در این موعظه چند نكته را خاطرنشان ساخته است: 1- پیش از فرا رسیدن اجل نمی میرد. چون اجل همان وقت معینی است كه خداوند می داند زیدی در آن وقت می میرد، و امكان ندارد، زید، پیش از آن بمیرد، زیرا لازمه ی آن تبدیل علم خداوند به جهل است و آن هم غیرممكن است. 2- آنچه را كه روزی او نشده، به او نمی دهند: یعنی آنچه را كه خداوند می داند كه روزی وی نیست محال است كه نصیب او بشود، به همان دلیلی كه بیان كردیم. 3- به وی آگاهی داده است كه روزگار دو روز است: روزی كه به سود اوست و آن روزی است كه منافعی چون لذت و كمالات دارد، و روزی كه به زیان اوست و آن روزی است كه برای او زیانهایی همچون درد و گرفتاری و پیام دهای آن را همراه دارد. و همین است معنای این كه دنیا خانه ای است كه دست به دست می گردد، همانطوری كه خداوند متعال فرموده است: و تلك الایام نداولها بین الناس. 4- او را آگاه ساخته است بر این كه آنچه از خوبی دنیا سهم او باشد با همه ی ناتوانی اش هر چند چیز گرانی باشد به او می دهند، به خاطر این كه از علم خداوند گذاشته است كه به او برسد و همچنین آنچه از شر دنیا به او مربوط باشد، هر چند توانمند باشد، نمی تواند آن را از خود دفع كند. از ناتوانی و توانایی یاد كرده است تا بفهماند كه تمامی امور و همه ی روزیها مربوط به مدبر داناست، اوست كه تمام اینها را افاضه می كند و به وجود آورنده ی وسائل همه و ناظم وجود تمامی اینها اوست، قسمت كننده ی كمالات و بخشنده ی كمال خیر و یا شر به كسی به مقدار استعدادش، اوست گاهی موجود زنده ای ناتوان است در صورتی كه روزی فراوان نصیبش می گردد. و همین ناتوانی اش یكی از اسباب زمینه ساز برای زیادی روزی اش می شود، و به عكس گاهی نیرومند است اما همین نیرومندی یكی از وسایل محرومیتش می گردد. و خداوند مافوق همه است و بر همگان احاطه دارد و او روزی دهنده و بسیار تواناست.
صفحه 383.